Toskania szary i żółty

Piaskowiec to fragmentaryczna skała osadowa, która jest jednorodnym lub warstwowym agregatem fragmentarycznych ziaren o wielkości od 0,0625 mm do 2 mm (ziarna piasku), związanych pewną substancją mineralną (cementem).

Piaskowce powstają w wyniku pękania skał, transportu gruzu przez wodę lub wiatr i osadzania się, a następnie cementacji. Stopień granulacji gruzu i stopień sortowania według wielkości ziaren wskazują na czas, przez jaki gruz był transportowany z pierwotnej lokalizacji. Zdecydowana większość odmian piaskowca jest zdominowana przez kwarc, najbardziej stabilny fizycznie i chemicznie minerał.

Gęstość piaskowca wynosi 2250-2670 kg/m³; porowatość 0,69-0,70%; absorpcja wody 0,63-6,0%. Najwyższe właściwości fizyczne i mechaniczne występują w piaskowcu z krzemionkowymi i węglanowymi środkami cementującymi, a najgorsze w glinie. Odporność ogniowa piaskowca jest również zróżnicowana, przy czym najwyższa (do 1700°C) jest charakterystyczna dla czystych piaskowców kwarcowych z cementem krzemionkowym.

WŁAŚCIWOŚCI FIZYCZNE I CHEMICZNE

Ciężar właściwy:	2250-2670 kg/m3
Wytrzymałość na ściskanie:	do 300 MPa
Porowatość:	0,69-0,70 %
Absorpcja wilgoci:	0,63-6,0 %
Odporność ogniowa:	do 1700°C